Wereldmens Lalit Mol

“Ik ben Lalit en ben net 18 jaar geworden. Ik volg een militaire vooropleiding en sport veel, zowel voor de opleiding als in mijn vrije tijd. Met mijn ouders van nu en mijn zus woon ik in Zoetermeer. Daarvoor heb ik twee jaar in een tehuis in New Delhi in India gewoond, daar ben ik geboren.

Mensen vragen altijd aan me: is je zus je echte zus? Ja natuurlijk zeg ik dan. Biologisch niet, maar we delen al 16 jaar ons leven en hebben dezelfde ouders in Nederland. Met haar kan ik het hebben over wat het betekent om geadopteerd te zijn. Dat kan ik proberen uit te leggen, maar ook als je me goed probeert te begrijpen weet je nog niet echt hoe ik me voel. Dat deel je alleen met mensen die ook geadopteerd zijn.”

“Mijn biologische moeder kon niet voor mij zorgen, daarom woonde ik in een tehuis. Vanaf mijn elfde heb ik met mijn ouders van nu besproken dat ik mijn biologische moeder een keer wil opzoeken. Gelukkig steunen mijn ouders me volledig. Mijn moeder gaf me toen ik klein was een schriftje. Daar kon ik alle vragen in opschrijven die ik had over mijn adoptie en mijn leven in India. Dat legde ik op haar bed en ’s avonds lag het weer op mijn bed, met antwoorden. Ik kon altijd bij mijn ouders terecht als ik het over mijn adoptie wou hebben.

Vier jaar geleden zag ik een foto van drie kindjes uit India. Een goede vriend, ikzelf en een meisje. Ik vroeg me af wie zij was. Ze bleek uit hetzelfde tehuis te komen en ook in Nederland te wonen. Inmiddels zijn we vrienden en samen met haar wil ik naar India.
Ik wil weten of mijn ouders nog leven. Mijn vader heeft mijn moeder verlaten. Ze waren niet getrouwd en ongetrouwd een kind krijgen mag daar niet. Daarom kon mijn moeder niet voor mij zorgen. Ik zou haar graag opzoeken. Misschien kan ik haar niet vinden, of wil ze me niet zien. Daar bereid ik me op voor. Ik ga er met nul verwachtingen heen.

Maar het liefst zou ik een paar weken met mijn biologische moeder doorbrengen. Vroeger was ik heel geïnteresseerd in waar ik vandaan kwam en hoe alles zat. Je komt erachter dat je dingen hebt gemist en dat is naar. Aan de andere kant is het goed van mijn moeder dat ze mij een nieuw leven heeft gegeven. Misschien zou ik nu wel voor háár kunnen zorgen. Ik zou haar in ieder geval willen laten weten dat ik gelukkig ben.”

“Via Wereldkinderen ben ik in Nederland gekomen. Ik was twee jaar en herinner me daar niet veel van. Anderhalf jaar geleden heb ik een brief geschreven aan de directeur van het kindertehuis waar ik woonde. Ik vertelde wat ik doe en dat het goed met me gaat. Ik vind dat belangrijk om te laten weten. Ik ben zelf naar Wereldkinderen gestapt met de brief. Wereldkinderen heeft die brief daar bezorgd en ik heb gehoord dat de directeur blij was met mijn verhaal.

Zo is Wereldkinderen twee keer tussenpersoon voor mij geweest. Zonder jullie was ik hier niet geweest en had ik dit leven niet kunnen leven.”

“Ik vind het heel goed dat meer mensen het verhaal van adoptie weten. Het is de laatste tijd best vaak negatief in het nieuws. Er zijn nare dingen gebeurd, maar er zitten ook hele mooie kanten aan. Als ik mezelf als voorbeeld neem: ik realiseer me de waardes van mijn leven, van wat ik heb gekregen. Dat zeg ik elke dag tegen mezelf als ik opsta. Ik wil het maximale halen uit de kans die ik heb gekregen. Dat wil ik op deze manier graag delen. Misschien helpt dat andere mensen, als ze zien: die jongen heeft het allemaal best goed geregeld. Dat vind ik belangrijk, andere mensen helpen.

Het maximale eruit halen betekent op dit moment: focus op mijn opleiding en hopen dat ik door kan naar de opleiding van Defensie om echt soldaat te worden. En tijd doorbrengen met familie. Dat klinkt cliché, maar zo is het wel. En nu ga ik Moederdag vieren.”